Mijn Naam is Christel Vogels...
...maar zeg maar Chris
Te snel, te slim en vooral te vreemd: als kind paste ik al niet in het plaatje van wat mijn ouders, leraren en klasgenoten ‘normaal’ vonden.
Wilde ik enthousiast een verhaal vertellen, zeiden mijn ouders dat ik stil moest zijn. Mijn klasgenoten liepen met een boog om me heen, terwijl mijn leraren me op m’n kop gaven voor… ja, waarvoor eigenlijk? Ik had geen idee. Ik wist alleen dat wanneer mensen kwaad op me werden, ik kennelijk iets verkeerd had gedaan.
Dus ik deed mijn stinkende best om stil te zitten, goed te luisteren, hard te werken en te doen wat me gezegd werd. Alles om maar ‘normaal’ te zijn, zoals iedereen om me heen.
Spoiler alert: dat lukte me voor geen meter.
Hi, ik ben Chris (zij/die)
Hello darkness, my old friend
Goed, tegen de tijd dat ik 35 was had ik een lieve partner, een schat van een zoon, twee universitaire titels en een goedbetaalde baan, maar ik was ook zojuist afgeserveerd door therapeut nr. 15 die niet meer voor me had kunnen betekenen dan d’r voorgangers. De rusteloosheid, het gevoel dat ik nergens thuishoorde, de irrationele angsten en eindeloze paniekaanvallen waar ik al 20 jaar last van had… Ik kreeg alleen te horen dat ik er maar mee moest leren leven. Maar dat was net het probleem: dat kon ik niet!
Moedeloos reageerde ik zoals ik als kind deed wanneer de wereld boos op me was dat ik niet ‘gewoon normaal kon doen’. Ik las, schreef en vluchtte weg in verhalen. Zo gebeurde het dat ik op een dag, terwijl ik m’n nieuwe favoriete TV-serie aan het bingen was, verborgen in een verhaal de wake-up call van mijn leven kreeg.
Op het scherm viel mijn favoriete personage in precies hetzelfde zwarte gat waar ik a mij hele volwassen leven in zat. In zijn ogen zag ik de eenzaamheid, de pijn, de wanhoop en uitputting die ik zo goed kende. Bijna te pijnlijk om aan te zien en–Holy f***, dit was wat mijn zoontje zag iedere keer als hij naar zijn mama keek! Die realisatie kwam aan als een schop in mijn maag: mijn zoontje verdiende beter, ook al vond ik dat ik dat niet verdiende. En dus moest ik hier iets aan doen.
Vanaf dat moment stopte ik met doen alsof de oplossingen waar iedereen bij zweerde ook bij mij paste. Dat deden ze niet. Ik kon niet anders dan toegeven dat ja, ik echt anders in elkaar zit dan de meeste mensen. Wat betekende dat ik mijn eigen weg moest zoeken, ongeacht wat anderen daarvan vonden. Het kostte enorm voor tijd en energie om uit dat gitzwarte gat te klimmen, maar het is me wel gelukt!
Anders dan anders? Prima zo!
Mijn anders-zijn accepteren gaf zo’n enorme opluchting dat het mijn leven veranderde op een manier die ik lang niet voor mogelijk had gehouden. Nu ik vrede had met hoe ik van nature denk, voel en doe, heb ik de energie om van het leven te genieten. Om plezier te hebben met wie mij lief is, maar ook net zo te genieten van de dagen die ik voor mezelf hou. Ik doe mijn werk in mijn tempo en op mijn manier, dus als er ‘s avond nog open items op mijn to-do-lijstje staan, kan ik erom lachen. Want dit is wie ik ben, en wie ik ben is meer dan goed genoeg!
Mijn leven als mens en mijn werk als counselor draaien om anderen te helpen hun anders-zijn te aanvaarden, zodat ze ook die vrijheid en energie kunnen ervaren van goed genoeg zijn. Wanneer je weet waarom iets voor jou niet werkt, kan je op zoek naar wat voor jou wel een passende oplossing is. En niemand weet beter wat bij jou past dan jijzelf. Alleen verstoppen je hersenen die antwoorden soms voor je. Die antwoorden in jezelf vinden en aan het licht brengen is bijna een spel. Een spel dat ik inmiddels als meer dan 7 jaar speel, en waar ik elke dag weer van geniet!
- ik van nature snel, speels, doortastend en scherp ben, net als een spelende kat,
- ik vrijwel alleen zwart draag, gewoon omdat het lekker makkelijk is met aankleden,
- ik gek ben op puzzels, of het nu sudokus zijn, woordzoekers, legpuzzels of de menselijke psyche,
- ik diploma’s verzamel alsof mijn leven ervan af hangt (doet het ook!)
- het oudste boek in mijn verzameling antieke boeken uit 1736 stamt,
- ik een @$*)&#-hekel heb aan koken! Dat besteedt ik koste wat het kost uit aan mijn partner, een restaurant of desnoods aan de magnetron,
- ik niet bang ben voor de duistere kanten van de menselijke geest. In het donker zitten niet alleen onze monsters, maar ook een schatkamer aan mogelijkheden!
P.S. Ben je nieuwsgierig geworden naar welke TV-serie mijn leven redde en de aanzet was voor Ship Psychology? Je kan er alles over lezen in deze blogpost (Engels-talig).
P.P.S. Over mijn 20 jaar ‘blijven leven als je dood wil’ heb ik eerder een interview gegeven in de Libelle. Klik hier om het te lezen.
